Z uwagi na negatywny wpływ zatorów płatniczych na rozwój gospodarki postanowiono podjąć kroki na szczeblu ustawowym. Jednym z mechanizmów ograniczających zatory było wprowadzenie do ustawy z dnia 8 marca 2013 r o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (dalej „ustawa”) postępowania w sprawie nadmiernych opóźnień ze spełnieniem świadczeń pieniężnych.
W myśl ustawy z nadmiernym opóźnianiem się mamy do czynienia wtedy, gdy w okresie 3 kolejnych miesięcy suma wartości świadczeń pieniężnych niespełnionych oraz spełnionych po terminie przez podmiot, do którego ustawa znajduje zastosowanie wynosi co najmniej 2 000 000 złotych. Zgodnie jednak z przepisami przejściowymi w latach 2020-2021 limit ten wynosi 5 000 000 złotych. Mowa jest zatem w powyższym okresie o świadczeniach wciąż zaległych (niespełnionych) oraz takich, które co prawda zostały w tym okresie spełnione, ale była to spłata opóźniona (dokonana po terminie). Przy obliczaniu terminu zapłaty należy wziąć pod uwagę przepis art. 13 ustawy, który może wprowadzać z mocy prawa terminy ustawowe w przypadku nadmiernie wydłużonych terminów zapłaty.