{{vm.title}}
25{{vm.includesText}}
{{item}}
{{vm.selectText}}
{{ vm.welcomeLabel.trim() }},
{{ vm.userName }}
{{ vm.text }}
{{vm.newUser1}} {{vm.newUser2}} {{vm.newUser3}} {{vm.newUser4}}
{{ vm.unknownUser }}
{{ vm.title }}
{{ vm.title }}
{{ vm.title }}
- {{ vm.siteSelectorList.flyout.cell1.heading }} {{ site.countryLocale }} {{ vm.siteSelectorList.flyout.cell1.global.countryLocale }}
{{ vm.closeTabLabel }}
- {{ vm.flyout.cell2.title }} {{ vm.flyout.cell2.newTabAllow }} {{ vm.flyout.cell2.title }}
- {{ vm.flyout.cell3.title }} {{ vm.flyout.cell3.newTabAllow }} {{ vm.flyout.cell3.title }}
- {{ vm.flyout.cell1.viewAll.label }} {{ vm.flyout.cell1.viewAll.newTabAllow }} {{ vm.flyout.cell1.viewAll.label }}
TP Alert: Trwają prace nad wprowadzeniem podatku od niezrealizowanych zysków kapitałowych
Podatek od niezrealizowanych zysków kapitałowych
Ministerstwo Finansów pracuje nad wprowadzeniem podatku od niezrealizowanych zysków kapitałowych.
Prace nad podatkiem określanym również jako exit tax czy podatek od wyjścia mają na celu umożliwienie opodatkowania niezrealizowanych, hipotetycznych zysków wynikających z przeniesienia biznesu z Polski do innego państwa. Nowe przepisy mają dawać organom możliwość opodatkowania ekonomicznej wartości ewentualnych zysków kapitałowych, które byłyby osiągnięte na terytorium kraju, gdyby do przeniesienia nie doszło.
Konieczność wprowadzenia krajowych regulacji dotyczących exit tax wynika z Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 (ang. The Anti-Tax Avoidance Directive, ATAD, dalej określanej jako „Dyrektywa”).
Opodatkowanie niezrealizowanych zysków kapitałowych jest jednym z rozwiązań zaproponowanych w Dyrektywie, której nadrzędny cel stanowi zapewnienie, aby do opodatkowania dochodziło w miejscu, w którym generowane są zyski i wytwarzana jest wartość.
Zgodnie z art. 5 Dyrektywy opodatkowanie podatkiem od niezrealizowanych zysków kapitałowych dotyczy każdego z poniższych przypadków:
- przeniesienia aktywów z siedziby głównej do stałego zakładu w innym państwie;
- przeniesienia aktywów ze stałego zakładu do siedziby głównej lub innego stałego zakładu w innym państwie;
- przeniesienia rezydencji podatkowej do innego państwa, z wyłączeniem aktywów, które pozostają faktycznie powiązane ze stałym zakładem w pierwszym państwie;
- przeniesienia działalności gospodarczej prowadzonej przez stały zakład do innego państwa.
Przepisy lit. a, b i d stosowane są tylko w sytuacji, gdy państwo, z którego aktywa są przenoszone, nie ma już prawa do ich opodatkowania ze względu na przeniesienie.
Przepisy mają zastosowanie zarówno do przeniesienia aktywów do innego państwa członkowskiego, jak i państwa spoza Unii Europejskiej.
Wartość podatku określana jest jako wartość rynkowa przenoszonych aktywów w momencie przeniesienia (rozumiana jako kwota, za jaką dany składnik aktywów mógłby zostać wymieniony lub wzajemne zobowiązania uregulowane w drodze bezpośredniej transakcji zawieranej dobrowolnie pomiędzy niepowiązanymi kupującymi a sprzedającymi), pomniejszona o ich wartość dla celów podatkowych.
W przypadku przeniesienia aktywów, rezydencji podatkowej lub działalności gospodarczej prowadzonej przez stały zakład do innego państwa członkowskiego, państwo to przyjmuje wartość ustaloną przez państwo członkowskie podatnika lub stałego zakładu jako wartość początkową aktywów dla celów podatkowych, z wyjątkiem sytuacji gdy wartość ta nie odzwierciedla wartości rynkowej.
Dyrektywa określa konkretne przypadki, w których istnieje prawo do odroczenia płatności podatku w wyniku rozłożenia jej na raty na okres minimum 5 lat (przy dopuszczeniu możliwości naliczania odsetek zgodnie z przepisami państwa członkowskiego podatnika lub stałego zakładu), jak również dopuszcza określone sytuacje, gdy krótkotrwałe przeniesienie aktywów nie skutkuje zastosowaniem nowego podatku przy założeniu ich powrotu do państwa podmiotu przenoszącego przed upływem 12 miesięcy.
Przeniesienie aktywów, w tym gotówki, pomiędzy jednostką dominującą a jednostkami zależnymi nie jest przedmiotem regulacji.
Zgodnie z art. 11 Dyrektywy przepisy krajowe poszczególnych państw członkowskich niezbędne do wykonania postanowień dotyczących exit tax powinny zostać przyjęte i opublikowane do końca 2019 r., a ostateczny termin rozpoczęcia ich stosowania wyznaczony został na 1 stycznia 2020 r.
Daty przyjęcia i wejścia w życie polskich przepisów regulujących kwestię exit tax nie są jeszcze znane. Można jednak przewidywać, że ustawodawca będzie dążył do przyspieszenia prac i wprowadzenia przepisów przed ostatecznym terminem wskazanym w Dyrektywie.
Na obecnym etapie prowadzonych prac nie są również znane szczegóły dotyczące brzmienia krajowych przepisów w zakresie exit tax.
W świetle powyższego zalecane jest wzięcie pod uwagę przyszłych zmian zasad opodatkowania przy planowaniu transakcji lub restrukturyzacji transgranicznych.
Będziemy informować na temat dalszego rozwoju prac ustawodawczych w powyższym zakresie.
W przypadku jakichkolwiek pytań lub potrzeby konsultacji prosimy o kontakt.
Informacje zawarte w niniejszej publikacji mają charakter ogólny i nie odnoszą się do sytuacji konkretnej firmy. Ze względu na szybkość zmian zachodzących w polskim prawodawstwie prosimy o upewnienie się w dniu zapoznania się z niniejszą publikacją, czy informacje w niej zawarte są wciąż aktualne. Przed podjęciem konkretnych decyzji proponujemy skonsultowanie ich z naszymi doradcami.
