• PIT: Ulga na internet
• VAT: Możliwość zaliczenia do kosztów kwalifikowanych wydatków na zakup ekspertyz tylko w przypadku nabycia od jednostki naukowej
• Akcyza: Spirytus do produkcji środków biobójczych bez akcyzy
• CIT: Pojęcie darowizny podlegającej odliczeniu od podstawy opodatkowania a wpłaty fundatora na rzecz fundacji w rozumieniu art. 18 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT
• Pozostałe zagadnienia: Wypłata dywidendy a konieczność weryfikacji rzeczywistego właściciela przy skorzystaniu ze zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy o CIT

Korzystanie z ulgi internetowej zostało od pewnego okresu znacząco ograniczone. Choć korzystanie z tej ulgi w rozliczeniu podatkowym za rok 2019 nadal jest możliwe, to krąg podatników, którzy mogą ją zrealizować, został mocno ograniczony. Z ulgi internetowej korzystać można wyłącznie przez dwa następujące bezpośrednio po sobie lata podatkowe. Oznacza to, że ulgę wykazać można tylko w dwóch kolejno składanych po sobie deklaracjach, za dwa kolejne lata podatkowe. A więc podatnik, który nie skorzystał z odliczenia za poprzedni rok i nie korzystał z niego wcześniej, ma prawo w dowolnym roku rozpocząć korzystanie z ulgi.

Zapraszamy do śledzenia kolejnych odcinków „Podatkowego podsumowania tygodnia”, w których do końca kwietnia 2020 r. będziemy przedstawiać kolejne aspekty dotyczące rocznego zeznania podatkowego PIT).

NSA w wyroku (sygn. II FSK 2252/18) z dnia 10 marca 2020 r. wskazał prawidłową wykładnię art. 18d ust. 2 pkt 3 Ustawy o VAT, zgodnie z którą w przypadku, gdy usługi doradcze, opinie i ekspertyzy będą realizowane (przygotowywane) przez wyspecjalizowany podmiot zewnętrzny, który nie będzie spełniać przesłanek uznania za jednostkę naukową w rozumieniu Ustawy o zasadach finansowania nauki, to kosztów z nimi związanych nie będzie można uznać za koszty kwalifikowane w świetle art. 18d ust. 2 pkt 3 Ustawy o VAT. NSA jednoznacznie stwierdził, że kosztem podatkowym jest wydatek poniesiony w związku z uzyskaniem (nabyciem) ekspertyzy (opinii, usługi), a pojęcia „nabycia” nie można ograniczać do badań naukowych i w przypadku wydatków na ekspertyzy, opinie i usługi wymagane jest, aby zostały nabyte od jednostki naukowej.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z 7 marca 2020 r. w sprawie zwolnienia z podatku akcyzowego alkoholu etylowego użytego do produkcji produktów biobójczych, w dniach od 4 do 16 marca 2020 r. zwolniony z tego podatku jest spirytus używany w produkcji płynów biobójczych i ma związek z zagrożeniem rozprzestrzeniania się koronawirusa. W praktyce zwolnienie z akcyzy ma pozwolić na produkowanie odkażalników przez przedsiębiorstwa, które wcześniej tego nie robiły. Podstawowym warunkiem skorzystania z ulgi jest to, że przy produkcji, rozlewaniu i wydawaniu z magazynu producenta, rozlewni czy Agencji Rezerw Materiałowych obecni będą funkcjonariusze służby celno-skarbowej.

W dniu 10 marca 2020 r. NSA w wyroku sygn. II FSK 3179/18 wyjaśnił, iż akt fundacyjny towarzyszący powołaniu każdej fundacji jest jednostronną czynnością prawną o charakterze zobowiązującym. Wskazanie w akcie fundacyjnym składników majątkowych rodzi zobowiązanie po stronie fundatora do przeniesienia ich na rzecz fundacji z chwilą zarejestrowania. W tej sytuacji fundacja – stając się podmiotem majątku określonego w akcie fundacyjnym – uzyskuje roszczenie o jego wydanie. Biorąc pod uwagę powyższe, NSA zaznaczył, że majątek wniesiony do fundacji nie może być uznany za darowiznę w rozumieniu art. 18 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 11 marca 2020 r., sygn. I SA/Wr 977/19, zajął się kwestią weryfikacji rzeczywistego właściciela w kontekście zwolnienia z opodatkowania dywidendy wypłacanej na rzecz udziałowca na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy o CIT. Sąd zwrócił uwagę, iż zgodnie z art. 26 ust. 1f ustawy o CIT odbiorca dywidendy nie ma obowiązku składania oświadczenia, że jest on rzeczywistym właścicielem dywidendy. Z kolei podmiot wypłacający dywidendę, dochowując należytej staranności, zobowiązany jest do weryfikacji tylko tych warunków, które wynikają wprost z przepisów. Mając na względzie powyższe, Sąd doszedł do wniosku, iż w celu skorzystania ze zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy o CIT, podmiot wypłacający dywidendę nie ma obowiązku weryfikacji, czy podmiot, na rzecz którego wypłaca on dywidendę, jest jej rzeczywistym właścicielem.