W przytoczonej interpretacji wnioskodawca, zajmujący się sprzedażą detaliczną towarów na terenie Polski, wskazał, że w ramach prowadzonej działalności nabywa usługi ubezpieczeniowe, na które składają się: (i) ubezpieczenia majątkowe oraz (ii) tzw. ubezpieczenia cargo, czyli dotyczące ładunków. W związku z usługami ubezpieczeniowymi spółka obciążana jest notami obciążeniowymi/fakturami od podmiotu będącego francuskim rezydentem podatkowym, który świadczy na rzecz wnioskodawcy usługi brokera ubezpieczeniowego.

W związku z powyższym, wnioskodawca zwrócił się do Dyrektora KIS z pytaniem, czy płatności dokonywane na rzecz brokera ubezpieczeniowego we Francji mieszą się w kategorii świadczeń podlegających WHT jako świadczenia wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W ocenie wnioskodawcy usługi ubezpieczeniowe nie podlegają WHT, gdyż nie stanowią usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń ani świadczeń o podobnym charakterze.

W ocenie Wnioskodawcy ewentualnego podobieństwa usług ubezpieczeniowych można doszukać się w umowie gwarancji lub umowie. Wnioskodawca we wniosku o interpretację zajął stanowisko, zgodnie z którym umowa ubezpieczenia nie spełnia takich samych przesłanek oraz nie wynikają z niej takie sama prawa i obowiązki jak w przypadku umów gwarancji (przykładowo – umowa gwarancji może zostać zawarta z dowolnym podmiotem, podczas gdy umowa ubezpieczeniowa jedynie z zakładem ubezpieczeń) czy umów poręczenia (przykładowo – umowa poręczenia ma charakter główne zabezpieczający, a umowa ubezpieczenia – charakter ochronny i zabezpieczający).

Ponadto, choć umowy te mogą mieć wspólne cechy, należy uznać, że cel, charakter i sposób ich zawierania są odmienne. Z tego względu umowa ubezpieczenia nie może być uznana za umowę o charakterze podobnym do umowy gwarancji i poręczenia.

W ocenie Dyrektora KIS stanowisko wnioskodawcy okazało się nieprawidłowe. W pierwszej kolejności organ zwrócił uwagę, że by uznać, że „(…) świadczenie nie wymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych.” W ocenie organu istotnym dla prawidłowej kwalifikacji ww. umów jest również zbadanie zakresu faktycznie wykonywanych czynności w ramach tych umów, nie zaś samo nazewnictwo.

Organ zwrócił uwagę na istotne w jego ocenie podobieństwo umów ubezpieczenia do umów gwarancji, przykładowo:

• w przypadku ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel przejmuje na siebie zobowiązanie ubezpieczonego do naprawienia szkody i wypłaty odszkodowania wynikającego z polisy; podczas gdy definicja językowa „gwarancja” oznacza odpowiedzialność za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela;
• rodzajem gwarancji jest gwarancja ubezpieczeniowa, a zawieranie umów gwarancji ubezpieczeniowych i umów ubezpieczenia należą do jednej kategorii czynności ubezpieczeniowych;
• udzielenie gwarancji należy do czynności ubezpieczeniowych, należy zatem uznać, że świadczenia te mają podobny charakter;
• istotą umów ubezpieczeniowych i gwarancyjnych jest obowiązek spełnienia określonego świadczenia w związku z zaistnieniem wskazanego w umowie zdarzenia.

Wobec powyższego, Dyrektor KIS zajął stanowisko, zgodnie z którym umowa ubezpieczenia stanowi świadczenia o podobnych charakterze do „gwarancji”, wprost wymienionej w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Przedmiotowa interpretacja stanowi kolejne potwierdzenie niekorzystnej dla podatników linii interpretacyjnej, zgodnie z którą płatności na rzecz nierezydenta z tytułu umów ubezpieczenia, jako umów o charakterze podobnym do umów gwarancyjnych, podlegają w Polsce podatkowi u źródła, zgodnie z ustawą o CIT.