Wnioskodawca wskazał, że współpracuje na zasadach franczyzy z firmą z Izraela. Gdy w Polsce podpisywana jest nowa umowa franczyzowa wnioskodawca wypłaca do firmy w Izraelu wstępną opłatę franczyzową. Od tych wpłat wnioskodawca odprowadzał w Polsce podatek u źródła wg stawki 10%. Jednak za wpłaty z 2018 r. Urząd Skarbowy w Izraelu zakwestionował zasadność odprowadzenia tego podatku w Polsce i uznał takie działanie za niesłuszne.
W związku z tym firma w Izraelu domaga się od Wnioskodawcy zwrotu kwoty w wysokości podatku u źródła odprowadzonego w Polsce. Urząd Skarbowy w Izraelu uzasadniał swoją decyzję tym, że w Umowie o unikaniu podwójnego podatku nie ma mowy o wstępnych opłatach franczyzowych, co miałoby oznaczać, że Umowa ich nie dotyczy.
W związku z tym Wnioskodawca wystąpił do Dyrektora KIS z pytaniem, czy ma obowiązek odprowadzić podatek u źródła (WHT) w Polsce. Według Wnioskodawcy zryczałtowany podatek dochodowy należny od wstępnych opłat powinien być odprowadzony do odpowiedniego polskiego Urzędu Skarbowego. Dyrektor KIS uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.
Dyrektor KIS w uzasadnieniu wskazał, że w polskim prawie nie istnieją oddzielne normy regulujące kwestie związane z prowadzeniem działalności w ramach franczyzy. Zatem możliwość zawarcia umowy franczyzy wywodzi się z przysługującego stronom uprawnienia do swobodnego decydowania o przystąpieniu lub nie do porozumienia, nadania mu odpowiedniej treści oraz wyboru kontrahenta.
Taka umowa, w zamian za odpowiednie świadczenie finansowe, jednocześnie upoważnia oraz obliguje każdego franczyzobiorcę do wykorzystania zarówno nazwy handlowej, znaku towarowego, metod handlowych i technicznych, jak i innych praw własności przemysłowej lub intelektualnej. Umowa franczyzy nie przenosi własności do wymienionych powyżej przedmiotowych dóbr niematerialnych, tylko udziela pozwolenia na korzystanie z nich na zasadzie licencji.
Ponadto, w uzasadnieniu stanowiska organ odwołał się do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Zgodnie z objaśnieniami do art. 12 dotyczącym „należności licencyjnych” w ust. 2 pkt 11.6 Konwencji Modelowej OECD wynika, że
„W praktyce handlowej spotyka się umowy, które obejmują zarówno know-how, jak i udzielenie pomocy technicznej. Przykładem takiego kontraktu, jednym z wielu, jest umowa franchisingowa (kontrakt specjalnego charakteru), w której udostępniający przekazuje nabywcy swoją wiedzę i doświadczenie oraz udziela mu różnorodnej pomocy technicznej, której towarzyszy, w pewnych przypadkach, pomoc finansowa i dostawa towarów. W takich umowach mieszanych należy - opierając się na danych zawartych w umowie lub drogą analizy logicznej - dokonać rozbicia całej kwoty wynagrodzenia na oddzielne elementy i do każdego z nich zastosować odrębne zasady opodatkowania”.
W konsekwencji, Dyrektor KIS uznał, że wstępna opłata franczyzowa przekazana Głównemu franczyzodawcy stanowi świadczenie podobne do zapłaty za udostępnienie licencji, a tym samym spełnia definicję należności licencyjnej w rozumieniu art. 12 ust. 4 umowy polsko-izraelskiej. W związku z tym Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do odprowadzenia WHT w Polsce z uwzględnieniem przepisów polsko-izraelskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
