Opłaty dystrybucyjne nie podlegają WHT Opłaty dystrybucyjne nie podlegają WHT
22 sierpnia 2019 r. Dyrektor KIS wydał interpretację indywidualną dotyczącą opodatkowania podatkiem u źródła (WHT) opłat dystrybucyjnych (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.246.2019.3.JS). Organ uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, że wynagrodzenie wypłacane na rzecz spółek zagranicznych na podstawie umów dystrybucyjnych nie stanowi wynagrodzenia za należności licencyjne w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a co za tym idzie – spółka nie ma obowiązku występowania w roli płatnika WHT.
Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą na rynku usług telekomunikacyjnych, oprogramowania komputerowego, sprzętu elektronicznego oraz prowadzi dystrybucję w kraju oprogramowania, które nabywa od spółek zagranicznych z siedzibą między innymi w Republice Południowej Afryki, Wielkiej Brytanii, Francji, Holandii, Niemczech, Izraelu, Stanach Zjednoczonych Ameryki oraz Belgii (dalej jako: spółki zagraniczne).
Na mocy zawartych umów dystrybucyjnych ze spółkami zagranicznymi wnioskodawca prowadzi działalność operacyjną w zakresie dystrybucji oprogramowania komputerowego w charakterze pośrednika. W ramach powyższej działalności Spółki występują trzy przypadki dystrybucji oprogramowania:
- Spółka pośredniczy w sprzedaży oprogramowania w wersji niematerialnej (nie znajdującej się na żadnym materialnym nośniku np. pendrive, dysk).
- Spółka pośredniczy w sprzedaży oprogramowania komputerowego na nośnikach bądź w wersji niematerialnej albo zarówno w wersji niematerialnej, jak i na nośniku (np. pendrive) wraz z licencjami na określoną liczbę użytkowników.
- Spółka pośredniczy w sprzedaży sprzętu elektronicznego (np. komputery, centrale telefoniczne, serwery) wraz z odpowiednim oprogramowaniem, które ewidencjonuje jako towar handlowy na stanie magazynowym i sprzedaje dalej klientom. Przedmiotem transakcji jest sprzęt elektroniczny wraz z licencją na oprogramowanie.
Wnioskodawca wskazał, że w każdym z powyższych przypadków użytkownik końcowy (klient spółki) każdorazowo akceptuje warunki handlowe i licencyjne narzucone przez spółkę zagraniczną, tj. wnioskodawca nie ma wpływu na treść i zakres warunków licencji na program komputerowy, w którego sprzedaży pośredniczy. Dodatkowo – każdorazowo, gdy spółka nabywa od spółki zagranicznej licencję na oprogramowanie komputerowe (bez względu na to, czy przedmiotem danego zakupu jest sama licencja czy też licencja wraz ze sprzętem elektronicznym), zgodnie z postanowieniami umów dystrybucyjnych wszelkie prawa dotyczące oprogramowania będącego przedmiotem licencji, takie jak prawa własności intelektualnej, w tym prawa autorskie, prawo do kopiowania oprogramowania czy prawa patentowe, pozostają wyłączną własnością spółek zagranicznych.
Spółka argumentowała, że na gruncie umów dystrybucyjnych jest niewyłącznym dystrybutorem oprogramowania komputerowego, które nabywa w celu odsprzedaży. Oprogramowanie komputerowe nabywane i sprzedawane ma charakter towaru rynkowego, który spółka nabywa w celu jego dalszej sprzedaży z odpowiednią marżą zysku. Kolejnym argumentem przemawiającym za niemożliwością uznania przedmiotowych należności płaconych na rzecz spółek zagranicznych za należności licencyjne jest fakt, że warunkiem koniecznym do uznania danych płatności za należności licencyjne jest przejście majątkowych praw autorskich do nabywanego prawa (w tym przypadku – oprogramowania komputerowego).
Tymczasem zgodnie z zapisami umów dystrybucyjnych wszelkie prawa dotyczące oprogramowania będącego przedmiotem licencji, takie jak prawa własności intelektualnej, w tym majątkowe prawa autorskie, prawo do kopiowania oprogramowania, czy prawa patentowe, pozostają wyłączną własnością spółek zagranicznych.
